Najnowszym owocem jego życiowej pasji jest trzytomowa „Kronika białowieska”, przedstawiająca ostatnie tysiąclecie najsławniejszego z polskich lasów.

Kronika Puszczy to jednak nie tylko dzieje leśnych ostępów, ale też ludzi, zarówno sławnych bywalców, jak i pospolitych mieszkańców. Piotr Bajko dokonał tytanicznej pracy, latami zbierając i porządkując materiały do swojego opus magnum, którego treść kończy się na ubiegłorocznej jesieni. Jest to więc rzecz nie tylko o sławnych królach, wielkich polowaniach i burzliwych dziejach, ale też o codzienności, która często umyka uwadze badaczy jako mało ciekawa. A przecież to ona tworzy koloryt kulturowego tygla, jakim jest północno-wschodnia Polska ze szczególnym wskazaniem właśnie na Puszczę Białowieską.

Jak podkreśla autor, i czemu nie można się dziwić, trud włożony w tak szczegółowe opracowanie był niemały, co z pewnością zrozumieją pasjonaci historii. Rozbieżne datowania, sprzeczne fakty, niepełne archiwa i rozmowy z ostatnimi świadkami historii, do których wcześniej nikt nie dotarł albo uznał ich za niewartych wspomnienia. Kogóż bowiem interesuje II Wojewódzki Przegląd Form Oświatowych z 1974 roku? A jednak w kronice nie mogło zabraknąć miejsca dla nawet z pozoru najbardziej trywialnych wydarzeń. Na wielkie uznanie zasługuje też bogaty materiał ilustracyjny w postaci zdjęć, które często po raz pierwszy ujrzała publika spoza najbliższego grona właścicieli. Dzięki „Kronice białowieskiej” i pisarzom takim jak Piotr Bajko możemy być pewni, że wiedza o Puszczy Białowieskiej przetrwa dla następnych pokoleń.

SLV.