Wysokość "starego" świadczenia zależy od wysokości tzw. podstawy wymiaru emerytury (czyli procentowego stosunku zarobków wnioskodawcy do przeciętnego wynagrodzenia) oraz długości okresów składkowych i nieskładkowych (czyli, najogólniej mówiąc, długości stażu pracy). Do ustalenia podstawy wymiaru wnioskodawca sam wskazuje zarobki z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z ostatnich 20 lat sprzed roku, w którym złożono wniosek o emeryturę. Można również wykazać zarobki z 20 lat (nie muszą następować bezpośrednio po sobie) dowolnie wybranych z całego stażu pracy. Emerytura wynosi: 24% kwoty bazowej (to tzw. część socjalna emerytury), po 1,3% podstawy wymiaru za każdy rok okresów składkowych, z uwzględnieniem pełnych miesięcy, po 0,7% podstawy wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych z uwzględnieniem pełnych miesięcy.
Emeryturę na "nowych" zasadach oblicza się osobom urodzonym po 1948 r. - o ile zdecydowały się przystąpić do nowego systemu - i obowiązkowo wszystkim urodzonym po 1968 r. Uzyskanie prawa do tej emerytury zależy tylko od osiągnięcia wieku emerytalnego (60 lat kobieta i 65 lat mężczyzna). Wysokość tej emerytury zależy głównie od kwoty zgromadzonych składek emerytalnych na indywidualnym koncie w ZUS (czyli tzw. I filarze) oraz w otwartych funduszach emerytalnych (czyli tzw. II filarze).
Osobom urodzonym po 1948 r., które nie miały obowiązku przystąpienia do nowego systemu i nie zrobiły tego, ale nie przeszły na emeryturę na starych zasadach, ZUS obliczy świadczenie według tzw. systemu mieszanego.