"Las Polski" to niezależne czasopismo branżowe leśników. Ukazuje się od 1921 r., obecnie w cyklu dwutygodniowym. Podejmuje tematykę z zakresu leśnictwa, ochrony przyrody. Redakcja mieści się w Warszawie (ul. Kaliska 1/7).
Czasopismo powstało w 1921 r. jako organ Związku Leśników Polskich i wydawane było w cyklu miesięcznym. Od 1936 r. aż do ostatniego przedwojennego numeru, który ukazał się w czerwcu 1939 r., wydawcą była spółka pod nazwą „Prasa Leśna”. Pierwszy numer powojenny trafił do czytelników w lipcu 1946 r. Wówczas pismo związane było ze spółdzielnią „Las”, a następnie w roku 1947 stało się organem Związku Zawodowego Pracowników Leśnych i Przemysłu Drzewnego. W tym czasie było dodatkiem do „Głosu Leśnika i Drzewiarza”. W 1948 r., ze względów ekonomicznych, wstrzymano wydawanie „Lasu Polskiego” na cztery miesiące. Stan ten trwał aż do początku 1949 r., kiedy to miesięcznik powrócił na rynek. Rok później patronem „Lasu Polskiego” zostało Polskie Naukowe Towarzystwo Leśne. W 1951 r. rolę wydawcy przejęło i pełniło do czerwca 1991 r. Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne (PIWRiL). W 1956 r. „Las Polski” stał się dwutygodnikiem wydawanym przez PIWRiL pod patronatem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa (SITLiD).
W 1991 r. podjęto decyzję o zaprzestaniu wydawania „Lasu Polskiego”. Po kilkumiesięcznej przerwie tytuł powrócił na rynek ukazując się nakładem prywatnego wydawcy – Oficyny Wydawniczej Oikos. W dalszym ciągu był to dwutygodnik, choć w pierwszym okresie drukowane były wyłącznie numery podwójne. Wydawca podjął też decyzję o wznowieniu kontaktów z SITLiD oraz Polskim Towarzystwem Leśnym, stając się członkiem wspierającym obydwu organizacji.
Pismo było redagowane przez Józefa Zagórskiego, Jana Kloskę, Adama Szwarza, Mariana Nunberga, Józefa Rosińskiego, Władysława Płońskiego, Józefa Kostyrkę (pierwszy powojenny redaktor naczelny), Maksymiliana Kreutzingera, Nikodema Goderę, Stanisława Kasprzyka, Ryszarda L. Borowego, Tadeusza Szymaniaka, Ewę Kwiecień, Artura Sawickiego, Krzysztofa Kajzera, Rafała Zubkowicza i obecnie Urszulę Zubert-Berezę. Redakcję zwykle uzupełniało od 2 do 5 osób oraz liczne grono korespondentów terenowych. Od 2001 r. nad zawartością pisma czuwa Rada Programowa (reaktywowana po dziesięcioletniej przerwie), której przewodniczy prof. Tomasz Zawiła-Niedźwiecki. Od początku istnienia aż po współczesność łamy „Lasu Polskiego” goszczą najwybitniejszych przedstawicieli nauki i praktyki leśnej. Treść pisma zawsze była odwzorowaniem najważniejszej w danym okresie tematyki związanej z leśnictwem i drzewnictwem.
Przed wojną łamy „Lasu Polskiego” zdominowała tematyka organizacyjna, szczególnie konieczność poprawy bytu leśników oraz stanu lasów. Często pojawiały się również zagadnienia związane z ekonomią, publikowano treść nowych aktów prawnych. Po wojnie obok kwestii odbudowy zniszczonych lasów i kraju, bardzo dużo uwagi poświęcano sprawom technicznym, racjonalizatorstwu i unowocześnianiu polskiego leśnictwa. W latach 70. wyraźnie wzrosło zainteresowanie sprawami ochrony przyrody oraz leśnictwem zagranicznym. Ten stan utrzymuje się praktycznie do początku lat 90. W okresie ostatnich lat, obok typowo technicznych i poradnikowych artykułów, na łamy czasopisma często powraca tematyka statusu leśnika oraz kierunków rozwoju polskiego leśnictwa. Pismo staje się otwarte na polemiki, szczególnie dotyczące funkcjonowania PGL Lasy Państwowe i rynku drzewnego. Ze stron niemal nie schodzą artykuły poświęcone ochronie lasu, ochronie przyrody oraz historii leśnictwa. W ostatnich latach pismo coraz wyraźniej nabiera charakteru społeczno-kulturalnego, pozostając wciąż źródłem wiedzy o nowinkach technicznych i nowoczesnej gospodarce leśnej. Coraz częściej zwraca też uwagę na znaczenie leśnictwa dla zrównoważonego rozwoju kraju, zachowując przy tym apolityczność. Pełni również rolę informacyjną, prezentując wydarzenia, ciekawostki oraz zmiany kadrowe z całego kraju.
Pismo obecnie ukazuje się w nakładzie 7000 egz.
